وقتی دود بی توجهی به چشم ورزشکاران روشندل می رود - عاشقان علم الکترونیک

به گزارش خبرنگاران آنلاین به نقل از مهر، فقط برای چند ثانیه چشمان خود را ببندید و دنیاتان را در تاریکی مطلق تصور کنید و ظلم هایی که در این دنیا به روشن دلان جامعه روا می شود را در ذهن مرور کنید.

طبق تحقیقاتی که انجام شده میزان افسردگی و ناامیدی در بین جمعیت معلول بیشتر از سایر افراد جامعه بوده و بنا بر نتیجه گیری ها از این تحقیقات امید به عنوان یک نقطه قوت روان شناختی تلقی می شود که می تواند کمک زیادی به پرورش و ایجاد سلامت روانی کند؛ امید به فرد جرات می دهد که با شرایط خویش روبرو شود و ظرفیت غلبه بر آن ها را پیدا کند.

در این میان نگاهمان را به سمت برنامه های ورزشی می بریم؛ شرکت منظم در فعالیت های ورزشی سبب تغییرات مثبت در خلق وخو، افزایش اعتمادبه نفس، پیشرفت مثبت در تحمل مسائل و افزایش امیدواری بوده و می تواند به عنوان یک عامل اثرگذار در زندگی فرد نابینا مؤثر باشد و به بهبود احساس و نگاه به خود و دنیای پیرامون چنین فردی کمک کند.

از جمله فواید ورزش برای نابینایان بالا بردن میزان تحرک که تأثیر مستقیم بر جهت یابی آن ها دارد، بالا بردن میزان توجه، تمرکز و حافظه، بالا بردن میزان سلامت بدنی و کسب مهارت های بیشتر در روابط اجتماعی است.

باوجود افتخارات متعددی که ورزشکاران نابینای کشور کسب کرده اند اما امکانات ورزشی برای این ورزشکاران بسیار اندک است کما اینکه در مسابقات پا را آسیایی جاکارتا 2018 شاهد حضور 59 ورزشکار نابینا و کم بینا از کشورمان در این مسابقات بودیم که 15 مدال برای کشورمان به ارمغان آوردند.

ورزشکاران نابینا جمله معروفی دارند که می گویند ما شمارا نمی بینیم اما شما ما را ببینید اما مدیران ورزشی به ورزش نابینایان آن هم شاید به دلیل عدم امکان تبلیغات و مانوری که می توانند در آن بدهند بی توجه اند و حتی نسبت به تأمین امکانات ورزشی این قشر بی تفاوت هستند طوری که چنین تصور می شود ورزش نابینایان و کم بینایان بسیار مظلوم واقع شده است.

در دیار الوند نشین ها هم باوجود افتخارآفرینانی همچون حمید اسلامی و وحید علی نجیمی و دیگر ورزشکارانی که در رشته های مختلف ورزش مدال های زیادی را برای ورزش این دیار به ارمغان آورده اند اما توجه مدیران ورزشی استان به این رشته ورزشی بسیار ضعیف است.

البته این رفتار قابل پیش بینی هم هست چراکه به اعتقاد بعضی مدیران تا زمانی که فضای تبلیغاتی در رشته های دیگر ورزشی وجود دارد چرا باید وقت خود را صرف ورزش نابینایان و کم بینایانی کرد که صدایشان به هیچ کجا نمی رسد.

یک روز شنیده می شود ورزشکاران نابینای دوومیدانی این دیار در خیابان و پارک ها تمرین می کنند و یک روز حتی هزینه رفت وآمد به فضاهای ورزشی را ندارند و روز دیگر این هیئت ورزشی با بدهی های بسیار زیاد دست به گریبان است.

از مظلوم ترین هیات های ورزشی استان همدان هستیم

رئیس هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان بیان نمود: یکی از مظلوم ترین هیات های ورزشی استان همدان هستیم، توجه به این رشته در همدان کم است و در سال 98 تنها 9 میلیون تومان در ابتدای سال به ما کمک شد و دیگر خبری از حمایت نبود و وقتی در طول سال هم پیگیر منابع اقتصادی شدیم به ما می گفتند شما مانند ارگان توانمندی هستید که ما باید بیاییم و از شما وام بگیریم و شنیدن این جمله برای ما بسیار سخت بود.

سمیه سهیلی اضافه کرد: بعضی هیات های ورزشی نورچشمی هستند اما هیات هایی مانند ما بسیار مظلوم هستند و به یک دید بار اضافی بر دستگاه ورزش به آن ها نگاه می شود.

رئیس هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان با اشاره به بدهی های این هیات ورزشی گفت: در اسفند 98 با اعلام ستاد ملی کرونا سالن های ورزشی تعطیل شد و مجبور شدم برای عیدی و حقوق دو نگهبان سال ورزشی هیات نزدیک به 7 میلیون تومان قرض کنم چراکه بالاخره 11 ماه زحمت کشیده بودند و نمی شد این مساله نادیده گرفته شود.

سهیلی گفت: بیش از 11 میلیون تومان به آژانس ها بدهی داریم، با توجه به سایر بدهی ها از جمله حقوق مربیان، خرید لباس و اجاره سالن مجموع بدهی های هیات نزدیک به 70 میلیون تومان است.

وی بیان نمود: بخشش اجاره سالن کمک چندانی به ما نمی کند، تمامی درآمدهای ما صفر شده اما همچنان هزینه ها و بدهی ها وجود دارد و حتی تیم های که در اسفند سالن ورزشی ما را اجاره کرده بودند در حال حاضر خواهان بازگشت مبالغ خود هستند.

رئیس هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان مطرح نمود: حتی یک ریال کمک اقتصادی در انتها سال 98 برای هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان واریز نشده درحالی که شرایط ورزشکاران ما بسیار خاص بوده و حداقل ماهیانه 4 میلیون تومان هزینه ایاب و ذهاب پرداخت می کنیم.

وی اضافه کرد: باید تفاوت زیادی برای ورزشکاران خاص وجود داشته باشد، هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان تفاوتی بسکمک با سایر رشته ها دارد چراکه تک رشته ای هستند اما ما چندین رشته ورزشی ازجمله دوومیدانی، شطرنج، شنا، پاورلیفتینگ، پرس سینه و گل بال را پوشش می دهیم.

رئیس هیات نابینایان و کم بینایان گفت: درآمد آن چنانی هم نداریم، یک سالن ورزشی در اختیار هیات است که با توجه به هزینه آب، برق و گاز و هزینه های نگهداری درآمد آن چنانی برای گذران امور هیئت باقی نمی ماند.

وی گفت: همچنین در سال 98 به حدی شانس های ما از طریق اداره کل به رایگان در اختیار افراد مختلف قرار گرفت که آن حداقل درآمدها هم کاهش پیدا کرد.

سهیلی بیان نمود: ورزشکاران نابینا و کم بینا بسیار مظلوم هستند، مدیران ورزشی ما اصلاً توجهی به ورزش این قشر ندارند و مدیرکل ورزش و جوانان استان هیات ورزشی ما را فراموش کرده و هیچ گونه حمایتی از ما انجام نمی دهد.

رئیس هیات نابینایان و کم بینایان استان همدان مطرح نمود: به دلیل اینکه شرایط خاص ورزشکاران ما باعث شده تا رسانه ها، مطبوعات و صداوسیما کمتر به آن توجه کنند مسئولان دستگاه ورزش نیز توجهی به این هیات ورزشی ندارند.

در ایام شیوع کرونا به درخواست یکی از خانواده هایی که فرزند نابینا دارند به منزل آن ها رفتیم تا از نزدیک شاهد شرایط این فرد باشید.

نمی بینیم دیده هم نمی شویم

علیرضا مسلمی یکی از جوانان نابینای همدان با گلایه از بی توجهی جامعه به قشر نابینایان اظهار کرد: به دلیل تمامی این بی توجهی ها احساس می کنم افسرده شده ام و متأسفانه شرایط و امکانات برای حضور ما در جامعه فراهم نیست و شاید به ما به عنوان شهفرایندان درجه دوم و سوم نگاه می شود.

وی اضافه کرد: یکی از بهترین و مفرح ترین راه های حضور یک نابینا و معلول در جامعه ورزش بوده که در استان همدان اصلاً توجهی به آن نمی شود.

این جوان نابینای همدان گفت: مدیران ورزش ما بیشتر به دنبال کارهای پوپولیسم یا همان عوام گرایانه هستند، رشته های مانند فوتبال، کشتی، والیبال و سایر رشته ها که بار رسانه ای و تبلیغاتی دارند بیشتر موردتوجه بوده و مسئولان ورزش به دلیل جذب رضایت و پشتیبانی مردم به دنبال حمایت از آن ها می فرایند.

تنها مانده ایم

مسلمی گفت: چون ورزش های ما نابینایان عموم مردم جامعه را جلب نمی کند دغدغه این مدیران نیستیم و تنها مانده ایم.

وی بیان نمود: هزینه های ورزش کردن ما نیز بسیار بیشتر است، شرایط خاص معلولان ایجاب می کند که یک وسیله نقلیه در اختیار آن ها باشد چراکه گاهی این هزینه ها در ماه به میلیون تومان می رسد و از طرف دیگر امکانات ورزشی که ویژه معلولان باشد نزدیک به صفر است.

این جوان نابینای همدانی مطرح نمود: هرچقدر هم ما فریاد بزنیم صدای ما به جایی نمی رسید تنها امیدوارم روزی برسد که مسئولان دستگاه ورزش استان نابینایان و کم بینایان را هم ببینند.

گفتنی است؛ امروزه ورزش کردن نیاز آحاد مختلف جامعه با هر شرایط جسمی و اقتصادی است و حتی باید با قاطعیت گفت نابینایان و کم بینایان و تمام کسانی که معلولیت خاصی دارند بیشتر از یک فردی عادی نیازمند ورزش و حضور در جامعه هستند.

اینکه نگاه دستگاه ورزش استان همدان باوجود مدال آوران و افتخارآفرینان به ورزش نابینایان و کم بینایان ضعیف است جای تأسف دارد و باید مطالبه گری از طریق رسانه ها در این زمینه به دلیل مظلومیت بیش ازحد این قشر افزایش پیدا کند.

امیدواریم این گزارش تلنگری به مدیران دستگاه ورزش استان همدان باشد تا مانند حمایت از چند هیات و رشته خاص ورزشی که به نوعی نورچشمی دستگاه ورزش هستند، هیئت های ورزشی مانند نابینایان و کم بینایان دیده شود.