ناروتو چگونه راه را برای انیمه های شونن هموار کرد؟ - عاشقان علم الکترونیک

این انیمه اولین بار در سال 2005 میلادی بود که در غرب پخش شد و بچه ها نسل دو هزار میلادی با عشق به این مجموعه بزرگ شده اند. با اینکه پس از گذشت این سال ها و پخش اسپین آف های مختلف ناروتو، هواداران انیمه می توانند ایراداتی در سریال اصلی و دنباله هایش پیدا نمایند، اما نمی توان این موضوع را انکار کرد که ناروتو اساسا اصلی ترین انیمه شونن به شمار میرود که رد آن را به طور مستقیم در سایر انیمه هایی که یاد کردیم و بسیاری دیگر از انیمه های امروزی مشاهده می کنید. در انیمه های شونن ویژگی های بارزی قابل شناسایی هستند که در وهله اول اجازه می دهند انیمه هایی چون ناروتو، وان پیس و بلیچ را شونن بنامیم.

یکی از مهم ترین ویژگی های انیمه های شونن در قهرمانان آن ها خلاصه می گردد؛ برای مثال، یک پسر معمولی که با اینکه در آغاز ماجراجویی ضعیف است، اما به مرور قدرت هایش تکامل پیدا می نمایند. این پسر یا مرد جوان با گروهی از دوستان همراه می گردد که در ماجراجویی خطرناکش، پشتیبان او هستند. صحنه های اکشن و مبارزه های نفس گیر نیز از برجسته ترین شاخصه های انیمه های شونن است که قهرمانان قدرت خود و تکامل این توانایی ها را در میدان های مبارزه به تصویر می کشند. با توجه به این ویژگی ها و قدمت ناروتو، نمی توان انکار کرد که ناروتو تأثیرگذارترین انیمه بین سه انیمه بزرگ شونن به شمار میرود. اما فراتر از این ها می توان به ویژگی هایی در این انیمه اشاره نمود که با یاری آن ها توانست راه را برای سایر انیمه های شونن هموار کند.

1. انیمه ناروتو قهرمانی دارد که بینندگان طرفدارش هستند

با اینکه قهرمان داستان، ناروتو اوزوماکی، در آخر کار به یکی از قدرتمندترین کاراکترهای کل انیمه تبدیل می گردد، اما جایی که ناروتو در آن داستان را به انتها می برد، با جایی که از آنجا آغاز می نماید، زمین تا آسمان فرق دارند. ناروتو در آغاز یک پسربچه ضعیف و دلشکسته بود؛ کسی که اطرافیانش او را طرد می کردند و حتی بزرگسالان نیز نسبت به او ترشرویی نشان می دادند. فوق احساساتی که بزرگترها حاضر بودند نثار ناروتو نمایند این بود که این پسربچه را یک بچه مسخره بامزه می دیدند که کسی نباید خیلی جدی اش بگیرد. در این میان، بعضی ها هم بودند که ناروتو را یک تهدید آشکار تمام عیار تلقی می کردند.

همه این ها به این علت است که ناروتو به روباه نه دم ارتباط دارد؛ البته خود ناروتو تا مدت زیادی از این قضیه بی خبر بود. این مسئله نیز وجود داشت که ناروتو یتیم بزرگ شده بود و از این رو، هیچ خانواده ای برای خودش نداشت که از ظلم بقیه به آن ها پناه ببرد. یتیم بودن او بعلاوه ناروتو را از بین سایر بچه های معمولی با خانواده های معمولی جدا می انداخت؛ آن هم درست در مهم ترین دوران کودکی اش.

با وجود این مسائل، ناروتو هرگز اجازه نداد هیچ چیز یا کسی او را تحت فشار قرار دهد. او از همان ابتدا آرزوی خود را بر این گذاشت که روزی به هوکاگه (Hokage)، یا همان رهبر دهکده برگ تبدیل گردد. این باعث می گردد ناروتو یکی از ملموس ترین قهرمانان دنیای انیمه باشد که نمادی است از اراده قوی و رسیدن به همه چیز از هیچ چیز. به ویژه که این اراده ناروتو نیروی محرکه مهمی در انیمه است که داستان را جلو می برد.

هدف ناروتو نیز چیزی دست نیافتنی یا غیرقابل توصیف نیست که ارتباط گرفتن بیننده با او را سخت کند؛ ایرادی که شاید به خیلی از انیمه های شونن دیگر وارد باشد. دیدن اینکه ناروتو به تدریج و با یاری دوستانش پیروز به رسیدن به این اهداف کوچک و بزرگ می گردد واقعا لذت بخش است. تا وقتی که انیمه دیگر تمام می گردد و بزرگترین آرزوی ناروتو محقق می گردد، شما هم می توانید به حقیقت پیوستن این آرزو را باور کنید؛ زیرا در تمام سختی هایی که او پشت سر گذاشته با ناروتو همراه بوده اید.

سفر ناروتو از صفر به صد، الگویی برای بسیاری از قهرمانان شونن ساخته است که همین مسیر را دنبال نموده و بر همین ایده صحه گذاشتند که سخت کوشی کلید پیروزیت است و نه استعداد ذاتی. ناروتو با اینکه در آغاز یک آدم بی استعداد تلقی می گردد، به خاطر قدرت اراده و پشتکار محض، به تدریج دیگر او را به عنوان یکی از قدرتمندترین و مورد احترام ترین نینجاهای دنیا می شناسند. در مقام مقایسه، می توان به کاراکترهای انیمه وان پیس اشاره نمود که خیلی از آن ها پس زمینه ها و گذشته های تاریک و غم انگیزی دارند؛ اما بلاهایی که سرشان آمده در حد ناروتو باورپذیر نیست. این مسئله برای قدرت های ناروتو هم صدق می نماید. او مثل ایچیگو کوروساکی از بلیچ یا گوکو از دراگون بال از یک پسربچه ضعیف، به فردی قدرتمند تبدیل می گردد؛ اما سفری که او برای رسیدن به این قدرت طی می نماید، بسیار تأثیرگذارتر و پرمخاطره تر از آن هایی است که ایچیگو یا گوکو از سر می گذرانند.

به هر حال، ایده چنین قهرمانی، که اولین بار در ناروتو به معروفیت رسید، بارها به وسیله انیمه های دیگر اخذ شده است؛ برای مثال، در شبدر سیاه (Black Clover) و مدرسه قهرمانانه من (My Hero Academia) نیز می توانید نقش اصلی هایی را ببینید که در ابتدا از سوی جامعه اطراف خود رانده شده اند؛ اما مسیر خودیابی را طی می نمایند؛ ویژگی هایی که مشخصا همه از ناروتو الهام گرفته شده است یا حداقل می توان گفت، اولین بار در این انیمه به برترین حالت خود به تصویر کشیده شد.

2. ناروتو بعضی از برترین کاراکترهای فرعی را در خود جای داده است

عمق و تراژدی که در داستان انیمه ناروتو وجود دارد تنها منحصر به این کاراکتر نیست؛ بلکه بسیاری از شخصیت های فرعی و شرورهای این انیمه نیز به همین میزان از غنا و پس زمینه ای پربار برخوردارند. کاراکترهایی مثل ساکورا هارونو، ساسوکه اوچیها، کیکاشی هاتاکه و هیناتا هیوگا از نظر عمق شخصیتی شبیه به خود قهرمان داستان هستند و داستان های پس زمینه آن ها، به انگیزه های مهمی برای اقداماتی تبدیل می گردد که در طول داستان انجام می دهند؛ مثلا با اینکه ساکورا در ابتدا ضعیف به نظر می رسد، به زودی با تمرین قدرت های خود را پرورش داده و جایگاهش را در عالم نینجاها پیدا می نماید و تبدیل می گردد به یکی از نینجاهای پزشک.

ارتباط بین توبی یا اوبیتو با کاکاشی، که احساس گناه زیادی پشت ماسک او پنهان شده، یکی از تراژیک ترین داستان های ناروتو را ساخته است. به همین ترتیب، هیناتا هم خیلی شبیه ناروتو است؛ او بین اعضای قبیله خود طرد شده و به خاطر ضعیف بودنش دیگران از او سوءاستفاده می نمایند. در میان این افراد، شیکاماروی بدبین را هم داریم که با اینکه در ظاهر یک فرد عصبانی به نظر می رسد که از دست همه خسته شده، اما در باطن خود، نسبت به دوستانش اهمیت می دهد.

یکی از ویژگی هایی که ناروتو تأکید زیادی بر آن دارد و امروزه نمی توانید انیمه شوننی بدون آن پیدا کنید، قدرت دوستی و رفاقت در روبروه با چالش هاست. در ناروتو مفهوم دوستی و پیوند بین شخصیت ها نقش محوری دارد که به طور مداوم به کاراکترها انگیزه می دهد تا رشد نمایند؛ مثلا رفاقت و رقابت بین ناروتو و ساسوکه یکی از نمادین ترین دوستی ها در تاریخ انیمه است. خروج ساسوکه از کونوها و قدم گذاشتن او به سمت تاریکی به یکی از انگیزه های اصلی توسعه شخصیتی ناروتو تبدیل می گردد. ساسوکه اما به علت سرنوشت قبیله اوچیها بار زیادی بر دوش می کشد و یک کاراکتر تک بعدی نیست.

این کاراکترهای چندلایه زمینه را برای سایر انیمه های شونن مهیا کردند تا با شخصیت های خود مسیری شبیه به ناروتو را طی نمایند. پس از ناروتو اهمیت یک پس زمینه تأثیرگذار، تحول شخصیتی معنادار و مانند این ها بسیار بالا رفت و انیمه های شونن دیگر به تایپ های معمولی کاراکتری اکتفا نمی کردند. به طور ویژه انیمه هایی مثل بلیچ و دراگون بال داستان های شخصیت های خود را بهبود دادند، مخصوصا گوکو از دراگون بال تازه پس از پخش ناروتو کاراکترش جان گرفت و ملموس تر شد.

ناروتو نشان داد که این تنها قهرمان ها نیستند که موضوع داستان باید روی آن ها باشد. بلکه دور و اطراف این قهرمان باید با کاراکترهایی عمیق و چندلایه پر شده باشد تا یک داستان منسجم تحویل بیننده بدهد. برای مثال، تعاملات ناروتو با پین، اوبیتو، و حتی ساسوکه (که گاهی هم به عنوان رقیب و هم آنتاگونیست عمل می نماید) در رشد او به عنوان یک شخصیت و به عنوان یک رهبر نقش اساسی دارد. برای همین، پس از ناروتو شاهد تغییر و تحولات اساسی در سایر انیمه های شونن و کاراکترهای فرعی آن ها بودیم.

3. ناروتو نشان داد شرورهای انیمه هم می توانند چندلایه باشند

ناروتو تنها به آدم های خوب ماجرا اکتفا نمی نماید؛ بلکه با دیدگاه تازه ای سراغ نوشتن شخصیت های شرور داستان خود می رود؛ به طوری که این شرورها به بخش بزرگی از ناروتو تبدیل شدند که گاه نام آن ها بیشتر از دوستان ناروتو در فکر مخاطبان به جای مانده است. تقریبا همه کاراکترها در ناروتو یک تحول شخصیتی را از سر می گذرانند که به کاراکتر آن ها انگیزه می دهد و داستانشان را برای بیننده هم ملموس می نماید و شرورهای ناروتو نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در واقع، چیزی که شرورهای ناروتو را ترسناک تر جلوه می دهد، تنها در قدرت فیزیکی آن ها خلاصه نمی گردد؛ بلکه انگیزه های کاراکترها نقشی محوری در ترسناک تر شدن آن ها دارد. شرورهایی مثل مادارا، اوپیتو، ایتاچی اوچیتا و پین همگی شرورهایی با گذشته های غم انگیز هستند که شباهتشان به ناروتو را بیش از پیش می نماید.

پین یک مثال برجسته در میان آن هاست که به خاطر از دست دادن عزیزانش، می خواهد دنیای بدون جنگ و تخاصم بسازد؛ هر چند روشی که برای تحقق این هدف اتخاذ می نماید یک روش افراطی است. فلسفه و انگیزه های او با رنجی که او متحمل شده گره خورده که او را به یک شرور ترازیک تبدیل می نماید. یا گارا در آغاز به عنوان یکی از آنتاگونیست ها بی رحم در برابر ناروتو ظاهر می گردد؛ اما به مرور می فهمیم که لایه های زیادی زیر شخصیت پیچیده او وجود دارد. این امر نشان می دهد که پتانسیل خوب و بد در همه وجود دارد و یک اشتباه، می تواند سرنوشت کسی را به شدت تغییر دهد. شباهت خود ناروتو به این شرورها بر این امر صحه می گذارد که ناروتو یک قهرمان مثال زدنی در دنیای انیمه است؛ زیرا شانس زیادی وجود داشت که او به سمت تاریکی کشیده گردد و این جایگاه واقعی ناروتو به عنوان یک قهرمان را تثبیت می نماید.

در مقابل کاراکترهای چندلایه که ممکن است مسیرهای مختلفی را طی نمایند، کسانی مثل اوروچیمارو را هم داریم که با شرارت آشکار خود، کاملا مظهر شر مطلق است و می خواهد به هر طریق ممکن به جاودانگی رسیده و به تمام جوتسوها تسلط پیدا کند. زابوزا موموچی و هاکو از آنتاگونیست های اولیه ناروتو هستند که او را با واقعیت های خشن دنیای نینجایی آشنا می نمایند. این مسئله باعث شده در ناروتو تنوع زیادی از کاراکترها را داشته باشیم؛ بعضی از آن ها به سبک مدرن داستان گویی، چندلایه تر هستند و انگیزه های آن ها ریشه در گذشته اشان دارند که باعث می گردد حتی بینندگان با آن ها همذات پنداری بنمایند.؛ بعضی دیگر از این کاراکترها به شیوه افسانه ها و فولکلورها مظهر خیر یا شر مطلق اند که نیازی به انگیزه های خاصی برای توجیه اقدامات خود ندارند که رفتارشان را غیرقابل جبران می نماید.

شرورهای ناروتو بعلاوه بعضی از مهم ترین عوامل پیش برنده داستان این انیمه هستند؛ مثلا آرک جنگ نینجایی چهارم روی جریان روایی شرورها و ایدئولوژی های آن ها مانور می دهد و مادارا اوچیها و بعدا کاگویا اوتسوتسوکی به عنوان آنتاگونیست های نهایی معرفی می شوند که نقشه های آن ها کل دنیا را تهدید می نماید.

در مقایسه، چنین تنوع کاراکتری و عمق شخصیتی را در انیمه ای مثل دراگون بال پیدا نخواهید کرد؛ چراکه اهمیت وجود این شرورها اغلب در این خلاصه می گردد که یک مبارزه مجذوب کننده با گوکو داشته باشند؛ مثلا فریزا در تمام آرک ها تقریبا یک شخصیت ثابت از خودش نشان می دهد و با اینکه نقش پررنگ تری در دراگون بال سوپر دارد، اما انگیزه ها و اهدافش جریان سابق را دنبال می نماید و نبردهای فیزیکی، با نبردهای ایدئولوژیک همراه نیست. در دراگون بال شرورها موانعی هستند که قهرمان داستان، به ویژه گوکو، باید با تمرین و پشتکار از آن ها پیشی بگیرد؛ برای همین تمرکز بیشتر بر اکشن است و کمتر عمق احساسی و فلسفی. مهم این نیست که این شرور چرا و چگونه به آنتاگونیست امروز تبدیل شده؛ بلکه مهم این است که حریف بعدی گوکو چه کسی خواهد بود؛ دراگون بال اما بر اینکه اقدامات یک شرور می تواند چه تأثیری بر روایت حال حاضر داشته باشد یا به داستان گوکو عمق بدهد تمرکز نمی نماید.

بنابراین، یک شرور به داستان معرفی می گردد، چندین مبارزه اتفاق می افتد و در نهایت بی بروبرگرد قهرمان پیروز می گردد؛ یا مثلا در بلیچ سوسوکه آیزن بی چون و چرا یک شرور بود که هیچ کس به حد شرارت او نمی رسد. فرمولی که در داستان سرایی ناروتو آن را نمی بینید؛ برای همین شاید بهتر بود انیمه های شوننی مثل دراگون بال برای توسعه کاراکتری خود بیشتر از ناروتو الهام بگیرند.

4. ناروتو به مرور توسعه پیدا کرد

انیمه های شونن به خاطر دنیاسازی های عمیق خود شناخته می شوند؛ از تواریخ و فرهنگ ها گرفته، تا قبایل و اسطوره های غنی که به عنوان بستری مهم برای داستان های انیمه عمل می نمایند. اما نمی توانید این دنیاسازی های پرجزئیات را بدون ناروتو متصور شوید که یکی از پایه گذاران آن در دنیای شونن است. در دنیای ناروتو تاریخچه مفصلی از دهکده های نینجایی، قبیله ها و سیستم های شینوبی وجود دارد و از جمله به ایجاد دهکده های پنهان، تأسیس کونوها به وسیله هاشیراما سنجو و مادارا اوچیها و جنگ های مختلف نینجا می پردازد. این رویدادهای تاریخی فقط جزئیاتی در پس زمینه ماجرا نیستند که بی هدف و صرف خالی نبودن عریضه مطرح شوند؛ بلکه برای درک انگیزه های شخصیت ها و چالش هایی که با آن ها روبرو می شوند بسیار اهمیت دارند. تازه، در کنار آن ها کلی اصطلاحات مختلف درباره چاکرا و درگیری های تاریخی بین قبیله سنجو و اوچیها داریم.

این دنیا عمیق و پیچیده به الگویی برای سایر انیمه های شونن تبدیل شد؛ مثلا مدرسه قهرمانانه من بر وجود Quirks متمرکز شده و تاریخچه اینکه چطور جامعه خود را با این قدرت های خارق االعاده تطبیق داد. حتی وان پیس، با اینکه از ناروتو قدیمی تر است، از پس از این انیمه بود که سرمایه گذاری بیشتری روی پتانسیل دنیاسازی انجام داد. زیرا پیروزیت ناروتو را دید که به موازات اکشن، عناصر تاریخی و اسطوره ای خود را بسط می دهد. پس از ناروتو، دیگر انیمه های شونن آغاز به ترکیب ساختارهای سیاسی و اجتماعی پیچیده تری در ساخت دنیا خود کردند.

یکی از ویژگی هایی که هیچ وقت نمی توان به ناروتو اطلاق کرد، این است که در داستان گویی خود به مرور تکراری شد یا یک فرمول ثابت پیدا نموده و تا آخر به آن چسبید. درباره ناروتو باید گفت که هر آرک در این انیمه داستان و حس و حال خودش را دارد و به سبکی کاملا متفاوت از آرکی دیگر تحول پیدا می نماید. از آرک امتحانات چونین، تا آرک های پرهیجان تری مثل آرک بازیابی، هر کدام با دیگری فرق دارند. این مسئله تضمین می نماید که انیمه همواره تازه و متنوع باشد و هر آرک از یک سیستم فرمولی انیمه پیروی نکند تا بیننده از دیدن آن خسته گردد. برای همین، هوادارانی که برای اولین بار انیمه ناروتو را می دیدند، یا مانگای آن را می خواندند، نمی دانستند چه چیزی در انتظار آن هاست؛ تکنیکی که جلوی تکراری و کهنه شدن انیمه را می گیرد.

چنین مسئله ای برای بسیاری از انیمه های شونن امروزی مصداق ندارد که بعضی هایشان مملو از آرک های تکراری و حوصله سربر هستند که اگر یکی از آن ها را دیده باشید، انگار همه اشان را دیده اید؛ علتش هم این است که هیچ تحول شخصیتی در این آرک ها اتفاق نمی افتد، جو کلی انیمه ثابت باقی می ماند، خطر جدی قهرمان ها را تهدید نمی نماید و تا پیشرفت بزرگ بعدی بیشتر زمان را پر می نمایند. برای همین این حس به بیننده القاء می گردد که از سوی سازندگان گول خورده اند تا پای این آرک های فیلر هم بنشیند.

یکی از ویژگی های اصلی انیمه های شونن مبارزات نفس گیر آن هاست و اتفاقا در همین نکته است که بسیاری از انیمه ها راه خود را گم می نمایند؛ یعنی به جای آنکه یک داستان منطقی برای مبارزاتی که اتفاق می افتد ارائه دهند، اکشن را در اولویت می گذارند، حالا چه علت منطقی پشت این مبارزات باشد چه نه؛ ویژگی که در دراگون بال زیاد می بینید. اما ناروتو، مشخصا شیپودن، با ارائه یک داستان منطقی، از همان ابتدا زمینه را برای جنگ ها و مبارزات پرهیجان آماده می نماید. معرفی جنگ چهارم شینوبی به داستان، یک ایده عالی از سوی ماساشی کیشیموتو بوده که یک پس زمینه طبیعی برای جنگ ها در ناروتو می سازد. نیازی هم نیست که داستان های عمیق و بسیار طولانی تعریف کنید تا بیننده توجیه گردد که چرا یک طرف با طرف دیگر سر دعوا دارد. بالاخره جنگ، جنگ است و خشونت ها در چنین محیطی بالا. تازه جنگ چهارم شینوبی با ایده چرخه تکراری خشونت و صلح هم همخوانی دارد.

خوشبختانه، از ناروتو به بعد انیمه های مدرن زیادی سعی کردند با پیروی از الگوی ناروتو، آرک های خود را مجذوب کننده و تازه نگه دارند؛ هر چند انیمه های قدیمی تر همچنان به فرمول خاص خود برای داستان گویی به وسیله آرک ها وفادار مانده اند. یکی از این انیمه های قدیمی تر که در دام گودالی که خودش برای خودش کنده گیر افتاده، دراگون بال است که از یک فرمول ثابت پیروی می نماید: هر چه بزرگتر خطرناک تر. برای همین مانگا و انیمه آن هر بار باید سعی نمایند که خطرها و تهدیدات را بزرگتر نمایند تا مقابله گوکو با آن ها معنی بدهد. آکیرا توریامای فقید بارها کوشید تا سری را به انتها ببرد تا پیش از تکراری شدن داستان، دراگون بال انتها بندی معقولی داشته و یاد خوبی از آن در فکر هواداران باقی بماند. در عین حال، دراگون بال بسیار بیشتر از آنکه باید ادامه پیدا نموده است.

همین قضیه برای بلیچ نیز تکرار شده است. پس از شکست دادن آیزن انگار دیگر هیچ داستان تازه ای در دنیای بلیچ وجود ندارد و هر آرک، تکرار آرک گذشته است. در آخر هم مجبور شده دوباره به ایچیگو و محافظت او از انجمن روح بازگردد. البته اگر نخواهیم سخت گیر باشیم، آخرین آرک بلیچ، یعنی جنگ خونین هزارساله (Thousand-Year Blood War arc) تا به امروز یکی از تازه ترین و مجذوب کننده ترین آرک های این انیمه بوده است. در مقابل اما وان پیس هم از سیستم فرمولی انیمه های کلاسیک شونن استفاده می نماید. در وان پیس داستان هر آرک را می توان به این خلاصه کرد که لوفی و دوستان به جزیره تازه ای می رسند که در آن یک شرور، یا گروهی از شرورها وجود دارند که به نحوی مردم آن جزیره را تحت سلطه و ظلم قرار داده اند و حالا این قهرمانان باید شرورها را متوقف نمایند.

با تمام ایراداتی که به ناروتو وارد است، این انیمه هیچ وقت در دام فرمول های تکراری نیفتاد و مانگاها و انیمه های مدرن تر با اقتباس از این سبک ناروتو آرک های خود را به شدت تازه نگه می دارند. برای نمونه می توانید انیمه شیطان کش را ببینید که در مقایسه با انیمه های شونن قدیمی، طرح ها و آرک های خود را متنوع تر نموده است. ناروتو رد محسوسی از خود در دنیای انیمه، به ویژه انیمه های شونن به جا گذاشته و می توان دوران تازه ای از انیمه های شونن را در نظر گرفت که پس از ناروتو آمده اند و با الهام گرفتن از آن، بسیاری از ایرادات انیمه های شونن قدیمی را برطرف نموده اند.

امروزه دیگر از یک ترکیب تازه از انیمه های شونن حرف می زنند که تحت عنوان سه گانه تاریک شونن شناخته می شوند. انیمه های این سه گانه شامل جوجوتسو کایسن (Jujutsu Kaisen)، چینساومن (Chainsaw Man) و بهشت جهنمی (Hells Paradise) هستند که در سال های اخیر به خاطر تم های تاریک و خشن و لحن واقع گرایانه تر خود محبوبیت پیدا نموده اند و از روند معمول کلیشه های شونن فاصله می گیرند.

5. ناروتو مدل پایداری برای سیستم پخش خانگی فراهم کرد

نمی خواهیم بگوییم ناروتو اولین انیمه تمام ادوار است که فهمید چطور باید مجموعه هفتگی برای تلویزیون ساخت؛ اما ناروتو یک مدل پایدار برای انیمه های شونن دیگر فراهم کرد و نشان داد که می توان حتی در صورت فقدان داستان، بیننده را پای برنامه نگه داشت. زمان یک عنصر محوری در ساخت انیمه، به ویژه انیمه هایی است که به صورت هفتگی پخش می شوند. اما چطور می توانید اپیزودها را به پخش هفتگی برسانید، اگر قرار باشد هر قسمت یک جنگ تمام عیار با فریم های متعدد و داستان تازه داشته باشد؟ پاسخ ناروتو برای این مشکل محتوای فیلر بود. سازندگان انیمه خیلی اوقات منتظر بودند ببینند نویسنده چه داستانی رو می نماید؛ اما از یک طرف باید انیمه را روی پخش نگه می داشتند که نتیجه اش می گردد بسیاری اپیزودهای فیلر؛ یعنی محتوایی که قرار نیست از داستان مانگای اصلی اقتباس کند، اما دیدنش هم ضرر ندارد.

ناروتو در طی 15 سال پخش خود، سرجمع 720 قسمت دارد و برای همین منطقی است که آرک ها و اپیزودهای فیلر کم نداشته باشد (حدود 200 قسمت)، اما این آرک ها به طور استراتژیک در سراسر مجموعه جاگذاری شده اند تا به مانگا اجازه دهد تا بدون اینکه خط داستانی انیمه متوقف گردد، داستان را پیش ببرد. بعضی از این آرک های فیلر حتی از سوی بینندگان به خوبی مورد استقبال قرار گرفتند که خلاف انیمه های شونن دیگر، به دنیا ناروتو و شخصیت های آن عمق می دهد؛ مثلا آرک کاکاشی آنبو، شینوبی که در تاریکی زندگی می نماید (The Shinobi That Lives in the Darkness) و آرک شش دم رهاشده (Six-Tails Unleashed) به عنوان آرک فیلر در نظر گرفته می شوند. این سیستم به سایر انیمه ها نشان داد که می توان از پتانسیل آرک ها و فیلرها برای داستان سرایی و عمیق تر کردن دنیا انیمه استفاده کرد؛ نه صرفا شارژ کردن قدرت قهرمان.

با این حال، کیفیت کلی انیمه در طول این اپیزودهای فیلر آن قدر نمی افتد و هنوز محتوای خوب و حتی بامزه ای برای دیدن وجود دارد که مانع از این می گردد که بخواهید یک باره از دیدن ادامه انیمه منصرف شوید. این قضیه به ویژه برای صحنه های مبارزه صادق است. در بسیاری از انیمه های شونن، مشخصا خود ناروتو، صحنه های مبارزه تا چند اپیزود ادامه پیدا می نمایند. اما مهم این است که چه رویکردی نسبت به آن اتخاذ گردد. ساده ترین راه برای کش دادن به اپیزود، این است که به سازندگان به فریم های ثابت و فلش بک ها متوسل شوند تا داستان از جریان نیفتد. با اینکه این تکنیک کیفیت انیمه را به نسب سایر مجموعه هایی که با محدودیت های زمانی و بودجه روبرو نیستند، پایین می آورد، اما این فرصت را فراهم می نماید تا انیمه جریان خود را نگه دارد. فریم ها و نقاشی های خارق العاده در ناروتو کم نیستند، اما برای آنکه سریال بتواند هر هفته به تلویزیون بیاید، گاهی اوقات ضروری است از همان فریم تکراری دویدن ناروتو یا از فریم های اپیزودهای قبلی بهره ببرید تا انیماتورها فرصت پرداختن به محتوای تازه را داشته باشند.

با این حال، شیوه ویژه ای که ناروتو در پیشبرد داستان به کار می گیرد، موجب می گردد بیننده بخواهد هر طور شده این اپیزودها را هم ببیند تا از آخر داستان سر در بیارود؛ زیرا یک خط اصلی داستانی وجود دارد که همه آرک ها به آن ختم می گردد. وجود یک داستان اصلی که پشت صحنه در جریان است، بینندگان را برای یک انیمه طولانی مدت آماده می نماید که قرار است به آرامی از جریان آن پرده برداری گردد. برای همین حاضر می شوند پای اپیزودهای هفتگی مجموعه بنشینند.

مثلا در مقایسه با سایر انیمه های شونن، وان پیس به خاطر جریان کند خود با انتقاداتی روبرو بود که در فرمت هفتگی دیدن آن را حتی سخت تر می نماید. دراگون بال زی نیز، با اینکه صحنه های مبارزه مجذوب کنندهی دارد، اما این صحنه ها گاه به چند اپیزود می کشند، در حالی که داستان جلو نمی رود و شما باید هفته ها منتظر بمانید تا یک مبارزه به انتها برسد. مدرسه قهرمانانه من اما به سیستم ناروتو شباهت بیشتری دارد و از نظر لحن و جریان روایت تقریبا به همان سمت و سویی می رود که ناروتو و شاید همین یکی از دلایل پیروزیت آن با مخاطب جوان بوده است.

با وجود تمام ایراداتی که به ناروتو وارد است. نمی توان نگاهی مملو از نوستالژی و خاطرات به آن نداشت. برای بسیاری از انیمه بازها، ناروتو اولین انیمه ای بوده که دیدن نموده اند؛ اولین انیمه ای که آن ها را به این صنعت شناساند و دروازه ورودی بود به دنیای رنگارنگ و عجیب انیمه. ناروتو یکی از اولین انیمه هایی است که از کارتون نتورک پخش شد و امروزه هم به عنوان پربازدیدترین انیمه پلتفرم های پخش آنلاین شناخته می گردد. نمادها و لباس ناروتو از هدبند گرفته تا شنل آکاتسوکی و تکنیک های نینجایی همه به خاطر ناروتو معروف شدند و پیروزیت دنیای آن، به مجموعه های شونن دیگر یاری کرد تا آن ها هم در سطح دنیای دیده شوند.

ناروتو بود که اولین بار ایده ها و موضوعات سنگین تر را به انیمه های شونن آورد. داستان ناروتو، با اینکه در یک دنیا نینجایی خارق العاده اتفاق می افتد، اما همچنان پا در زمین دارد و برای همین، درک آن برای مخاطب غیرژاپنی هم ساده تر، در نتیجه یک نقطه آغاز عالی برای هر کسی است که می خواهد تازه به دنیای انیمه قدم بگذارد. از این رو، ناروتو نقش مهمی در جریان پذیرش انیمه در خارج از ژاپن هم ایفا کرد؛ به طوری که اگر ناروتو پیشتر این مسیر را هموار ننموده بود، انیمه های دیگر راه سختی برای جذب مخاطب غیرژاپنی به خود داشتند. پیروزیت ناروتو موجب شد انیمه های شونن دیگر استانداردهای مشخصی داشته باشند و از کهن الگوهایی که ناروتو بنا نموده بودند پیروی نمایند؛ مثلا آستا از شبدر سیاه یا دکو از مدرسه قهرمانانه من از نظر اهداف و انگیزه ها کاملا شبیه کاراکتر ناروتو هستند. تمام انیمه های شونن امروز، فارغ از اینکه چه موضوع و لحن داستانی دارند، عناصری در خود جای داده اند که می توان رد آن ها را تا انیمه ناروتو دنبال کرد؛ حتی اگر خود ناروتو در تحقق بسیاری از این عناصر عالی عمل ننموده باشد.

منبع: CBR