به یاد کاپشن های پف دار ونگر - عاشقان علم الکترونیک

برخی ها می گویند که همان سال بود که پوشیدن کاپشن ها و بارانی های بلند در دنیای فوتبال مد شد و به عقیده آنها، مربیانی که به این نوع جامه روی آوردند همانقدر در چشم بودند که بازیکنانی که برای با کفش های رنگی در زمین فوتبال حضور پیدا می کردند. فوتبال ورزشی کپی رایتی است. شاید مورینیو و شاید هم ونگر بوده باشد که اولین بار چنین مدل پوشش را مد کردند - البته نباید مالکوم آلیسون سرمربی سابق منچسترسیتی و کریستال پالاس در دهه 70 را هم از قلم انداخت چون او اولین بارانی پوش واقعی فوتبال انگلیس بود - اما در هر صورت طی یک دهه گذشته استفاده از کاپشن ها، بارانی یا اوورکت های بلند به یک جنبش در سراسر قاره اروپا و حتی آمریکای لاتین تبدیل شده است.

سرمای سوزناک انگلیس در زمستان برای مربیان فوتبال این کشور چاره ای باقی نمی گذاشت جز اینکه از چنین پوشاکی استفاده کنند اما خیلی زود این مد به سرتاسر اروپا صادر شد. اگرچه در ابتدا استفاده از این مدل بارانی ها و کاپشن های بلند مورد تمسخر واقع می شد و لطیفه های فراوانی هم درباره کاپشن های بلند و طبقه طبقه ونگر و ارتباط آن با ناکامی اش در کسب جام ساخته شد اما مدتی که گذشت همه متوجه شدند که این مدل پوشاک آنقدر کاربردی هست که نمی شود نادیده اش گرفت.

استفاده از این کاپشن ها اما از مرزهای فوتبال هم فراتر رفت و وارد دنیای مد هم شد اما با این حال آنطور که باید شاید نمی توانید تعداد زیادی از آنها را در قفسه ها و رگال های فروشگاه ها پیدا کنید که برای هواداران به آسانی قابل خرید باشند. در واقع آنها را به زحمت می توان پوشاک ورزشی دانست و اکنون هم بیشتر اوقات بدون لوگوی هیچ باشگاهی در خانه های مد شهرهای میلان و پاریس تولید می شوند. اما چرا چنین پوشاکی که می تواند جزو محصولات یک باشگاه به هوادارانش عرضه شود، تنها به صورت محدود در سایز و تنوع کم در مدل آن هم در برخی از فروشگاه های تاناکورا یا فقط روی سن فشن شو ها دیده شود؟

کمی بعد از گسترش جوک ها و محتواهای تمسخر آمیز در فضای مجازی درباره ماجرای درگیری آرسن ونگر با زیپ کاپشن بلندش در بازی آرسنال مقابل نیوکاسل در سال 2012، نشریه نیویورک تایمز گزارشی درباره کت ها و کاپشن های زشت مربیان فوتبال منتشر کرد. در آن گزارش، چهره هایی مانند ونگر، سرالکس فرگوسن و رافائل بنیتس همگی به عنوان بدسلیقه ترین مربیان لیگ لقب گرفتند و در قیاس با آنها مربیانی مانند روبرتو مانچینی، آندره ویلاش بواش و ژوزه مورینیو خوشتیپ تلقی می شدند. سارا لیال، نویسنده آن گزارش، مربیان لیگ رجحان را بر اساس پوشاک شان به سه دسته تقسیم کرد. دسته آپاراتچی های آلمان شرقی، ایتالیایی های شیک پوش و مربیان نامرتب گرمکن پوش. کاپشن بلند و گشاد ونگر دارای شیکی بلوک شرقی گونه خاص خودش بود اما به اعتقاد سارا لیال، شش سال پیش چیزی که سرمربی سابق آرسنال برای پوشیدن در کنار زمین انتخاب کرده بود، شدیداً زشت و نماد بدسلیقگی محسوب می شد. او کاپشن ونگر را اینگونه توصیف کرد: به طرز عجیبی دراز و سوسیس مانند است و باعث می شود ونگر شبیه یک کرم خاکی به نظر برسد. زیپ های زیادی به کار رفته و کلاه عجیبش هم بر زشتی آن اضافه می کرد.

در یک مصاحبه تلفنی، لیال گفت که استفاده از پوشاک شیک یکی از راه هایی بوده که مربیان لیگ رجحان توانسته اند اقتدار خود را در انتقال دستورات شان به بازیکنان افزایش دهند. به نظر او مربیان آراسته اروپایی داشتند همان کاری را انجام می دادند که مربیان NBA در آمریکا مدت ها پیش آغاز کرده بودند؛ استفاده از لباس هایی که به تن شان خوش بنشیند و به آنها برای دستور دادن به بازیکنان شان وقار بیشتری بدهد. او گفت: این یک مدل انتقال ترس و جذبه از طریق ظاهر و طرز لباس پوشیدن است.

مسخره و غیرعادی بودن کاپشن ونگر برای هواداران آرسنال و هواداران دیگر تیم ها، لیال را بر آن داشت که بیشتر روی پوشش ونگر تمرکز کند. به نظر او، کاپشن بلند ونگر دیگر پوشش های او را تحت الشعاع قرار داده بود. لیال کت و شلوار فیت مانچینی و پس از آن اوورکت های پل تیسدیل، سرمربی سابق تیم اکسترسیتی را به گرمکن های گشادی که بر تن برخی از مربیان لیگ زار می زد ترجیح می داد. با این حال پوشیدن یک کاپشن بلند بهتر از حمل یک چتر در کنار زمین بود که در دهه ماقبل از آن میان مربیان فوتبال رایج شده بود.

پپ گواردیولا در منچسترسیتی مدتی بارانی های برند دی اسکوئرد2 که کمی رسمی تر از نمونه های مشابه تولید شده اش توسط نایکی یا آدیداس بودند را می پوشید. یوپ هاینکس در آخرین فصل حضورش در بایرن مونیخ با کاپشن های پفی آدیداس خودش را گرم نگه می داشت. یک کاپشن 6 طبقه که یک طرف آن حرف اول نام و نام خانوادگی اش درج شده بود و طرف دیگر لوگوی باشگاه بایرن مونیخ روی قلبش. در انگلیس، بارانی پومای روی هاجسون هم لوگوی باشگاه کریستال پالاس روی سمت چپ سینه اش قرار می گرفت، مثل بارانی اولگنار سولسشایر در منچستریونایتد که البته آن تولید آدیداس و کمی کوتاه تر بود. فرانک لمپارد در چلسی نایک می پوشید، مانند کلودیو رانیری در رم. باب بردلی در سوانسی از کاپشن بنفش برند جوما استفاده می کرد و لوسین فاوره در دورتموند و دیتر هکینگ در مونشن گلادباخ به ترتیب از کاپشن های پفی بلند تولید شرکت های پوما و کاپا استفاده می کردند. قبل از اینکه مورینیو از منچستریونایتد اخراج شود هم او از جلیقه های پفی و سوئیشرت های بلند دومنظوره استفاده می کرد.

ونگر تا مدت ها با کاپشن های نایکی خودش را گرم نگه می داشت که بلندترین ها در میان نمونه های مشابه خودش بود تا اینکه آرسنال اسپانسرش را تغییر داد و مشتری پوما شد. از آن به بعد ونگر دیگر راحت تر زیپ کاپشن های بلندش را باز و بسته می کرد.

پوششی که ونگر و شاید هم برخی دیگر از مربیان قبل تر از او مد کردند اما در نهایت به او منتسب شد، شاید خیلی جلوتر از زمان خودش بود. در آن زمان فقط مربیان برخی از تیم ها آن هم در لندن چنین کاپشن هایی داشتند اما خیلی نگذشت که همه برندهای تولید پوشاک متوجه جذابیت آن شدند و یکی از آنها را با نام خود تولید کردند. فوتبال و مد مدت هاست که با هم رابطه خوبی دارند و این محدود به پوشاک مربیان لیگ رجحان هم نمی شود. 20 سال پیش هیده توشی ناکاتا ستاره سابق فوتبال ژاپن زمانی که برای پارما بازی می کرد، جزو شیک پوش ترین ورزشکاران عصر خودش بود و به طور مرتب در پوسترهای تبلیغاتی خیابان ها و اماکن عمومی دیده می شود. به نظر می رسد که هرآنچه اهالی دنیای فوتبال مد می کنند هرچند در ابتدا سمبل کج سلیقگی باشد، در نهایت به یک چیز غیرقابل چشم پوشی برای فوتبال دوستان تبدیل می شود. کاپشن های ونگری هم جزو همان بود، درست همانطور که کفش های فوتبال رنگی زمانی به صورت محدود فروخته می شد. حالا هواداران دوآشته زیادی را در لندن و دیگر نقاط اروپا می بینی که با کاپشن های بلند به ورزشگاه ها می فرایند.

منبع: ESPN